Vinales part II (wat een originele titels he)

Ok guys, weer 2 verhaaltjes vanuit cuba! Ik heb 1,5 uur gezocht naar dit internetcafe zonder airco (er is er maar 1 per stad), dus laat ik het er ff flink van nemen..

25 juli

Na het bezoek aan het internetcafe, wat trouwens DE plek is om andere toeristen te ontmoeten, zijn we op 2 gehuurde mountainbikes gesprongen en door het natuurgebied gefietst richting de grotten!! Volgens Tunja voelde het als fitnessen in de sauna, maar 't was leuk :).

We hebben mooie stalagmieten en stalagtieten (blijft een leuk woord) gezien en helaas veel te veel dikke toeristen, die heel wat minder sportief waren en gewoon met de bus voor de ingang werden afgedropt. Ook zagen we een heuse slang. We schrokken ons te pletter, maar bij nader inzien (high road en low road voor de psycho's onder jullie) bleek hij al een kopje kleiner te zijn gemaakt (letterlijk).

(WARNING! In het volgende stuk kan geschiedenis voorkomen)

De mensen maken zich momenteel klaar voor de feestdag van morgen. Morgen is het de 26e en wordt de aanval van Fidel Castro op de Moncada kazerne in Santiago de Cuba (1953) herdacht. Deze aanval mislukte en Fidel werd gevangen gezet. Nadat hij (vogel)vrij was gelaten, vluchtte hij naar Mexico (waar hij later Che Guevara zou ontmoeten). Met de aanslag maakte Castro echter een politiek statement en hij werd een nationale held. De overgebleven rebellen noemden hun verzetsbeweging voortaan M-26-7 (26th of July Movement).

Morgen dus een feest met een parade om dit alles te herdenken. Vandaag worden de vlaggetjes buitengehangen evenals honderden kartonnetjes met socialistische leuzen. Nu begrijpen we ook waarom er zoveel varkens worden geslacht (we hebben ze horen schreeuwen.. wat vreselijk!!!) en waarom iedereen zulke grote hoeveelheden eten en bier naar binnen sleept.

's Avonds zijn Tunja en ik maar eens even het nachtleven van Vinales gaan checken. We belandden bij een cultureel centrum waar een band zich klaarmaakte om te gaan spelen en waar de pina coladas er wel in gingen. Toen de band begon (o.a. met Chan Chan!!) barstte het feest los. Een jongen sprak me aan en even later zat hij met z'n vrien en een paar flessen 'Havana Club'-rum bij ons aan tafel. Tunja en ik hebben de dansvloer niet ontzien en met verschillende Cubanen een salsa-dansje gewaagd. Het ging lekker, al zeg ik het zelf; zelfs het vliegensvlug rondjes draaien (op sandaaltjes :s) en ik voelde me helemaal in mn element!!
Het werd alsmaar drukker en drukker, iedereen danste met iedereen en de alcohol vloeide rijkelijk... De salsa werd vervangen door reggaeton en af en toe Marilyn Manson (huh? Ja dacht ik ook!) en de mensen begonnen een beetje tipsy (lees: STOMdronken) te worden. Vanaf dat moment werd het me iets TE gezellig!

De jongen die me op het begin aangesproken had, Joan Manuel ofzoiets, begon me ineens herhaaldelijk de liefde te verklaren ("je bent de mooiste vrouw die ik ooit heb gezien, bladiebladiebla", "Andere vrouwen interesseren me niet, jadiejadiejadie"), waar ik eerst hartelijk om moest lachen, maat wat hij toch wel erg serieus bleek te menen... oops. Ik probeerde hem duidelijk te maken dat ik alleen wilde feesten en dansen, wat me niet erg in dank werd afgenomen. Hij was nog net niet aan het huilen. Hij bleef proberen, tot zijn vriend, die wat beter Engels sprak, me bij kwam staan (godzijdank). Daarna "mocht ik met andere jongens dansen" (GOH!!). Helaas was dat niet veel beter. Overal werd ik vastgegrepen, aangeraakt, en al zaten er ook zeker vriendelijke mannen bij, ik was er een beetje klaar me de attractie van de avond te zijn. Nadat Tunja die vriend van haar afgeschud had (die trouwens wel echt superaardig en grappig was), gingen we lekker pitten.

Het was me het avondje wel. Goede band, lekkere muziek, lekkere cocktails, heerlijk gedanst, maar iets te opdringerige mannen, voor mijn doen dan... Ik had het idee dat de Cubaanse vrouwen er meer van gecharmeerd waren, gezien de manier waarop ze 'terugdansten'(hopla, billen tegen het kruis en hatseflats gaan).

27 juli

De dag erna zijn we naar een luze hotel gewandeld, bovenop een berg (prachtig uitzicht, maar verdorie hele klim!), om daar aan en in het zwembad te chillen en eens een normale sandwich te eten.
Op de terugweg betrok de lucht en begon het te waaien en te donderen in de verte... Gek genoeg (zal iets met de bergen te maken hebben) bliksemt het hier 50% van de dag. Apart, maar alles went (behalve.... nee, die is flauw). Ik was net een verhaal aan het ophangen over hoe wonderbaarlijk ik het vond dat het dorpje steeds werd ontzien, toen de hel losbarstte! Het begon kei- en keihard te plenzen, te bliksemen en te donderen en een ouder echtpaar trok ons naar binnen. In het Spaans zeiden ze iets over "gevaarlijk" en "onlangs doden gevallen", dus we bleven braaf afwachten in hun huisje. De straten veranderden in rivieren en de elekticiteit van de bliksemschichten was bijna te voelen. Later bleek dat er in de buurt een bus gekanteld was, wat tot 10tallen zwaargewonden had geleid. Een uur lang reden er alleen ambulances op en aan in ons straatje (ziekenhuis zit vlakbij). Heftig zeg!

Btw. van het 26 juli feest hebben we weinig gemerkt.. of we hebben het gewoon weer eens helemaal gemist :P

Adios!