We zijn er!

Vrijdag, zaterdag en zondag.

We made it!! We're in the USA!!! En eindelijk weten we hoe laat het is!

Onze eerste dag werd gekenmerkt door complete tijdsverwarring. "Is er nou 8 of 9 uur tijdsverschil?" "Gebruiken ze hier nou wel of geen zomertijd?" AAAAARGGHH. Vooral tijdens onze overstap in Minneapolis liepen we met vraagtekens boven onze bolletjes. In Minneapolis was het tijdsverschil natuurlijk weeeeer anders, op vluchtschema's gebruiken ze plaatselijke tijden.. en nergens waren natuurlijk klokken te bekennen...NICE. Toen we probeerdern te bedenken wat het verschil voor Maartje zou zijn, die vanuit Nieuw-Zeeland (!) vloog, werden we helemaal kierewiet.

Maar goed, eenmaal aangekomen besloten we dat het 8 uur vroeger moest zijn dan in Nederland. Dat maakte somehow wel sense en 's morgens om 7:30 zat ik gedouched, aangekleed, opgemaakt en wel te genieten van mijn muesli-repen ontbijtje. Om 8:00 besloot ik Reshmi en Anja gezelschap te gaan houden en wat schertste mijn verbazing??? Op tv was het nog maar 7 uur! WTF? Complete tijdsverwarring, ook op de 2e dag! Uiteindelijk besloot Reshmi de receptie te bellen.. "uhhh.. this may sound a little stupid.. but what time is it? 7 uur dus. NICE. Heb ik doodleuk 5:30 's morgens onder de douche gestaan :-S. Nu begrepen we ook ineens waarom de vlucht van Minneapolis naar Phoenix van 17:00 tot 18:30 in werkelijkheid 3,5 uur duurde :-S.

Anyway, we hebben hier dus 9 uur tijdsverschil, wat betekent dat WK wedstrijden die voor jullie om 14 uur beginnen, hier beginnen om... (shit, moet ik weer rekenen.. dat is de laatste keer hoor) 5 uur 's morgens! CRAP!

Het hotel waar we verblijven is chic-de-friemel-super-de-luxe! Er zijn te veel zwembaden, palmbomen, barretjes, restaurants, fancy lampjes en nevelstralen (ja, ik dacht ook dat dat alleen iets voor sauna's was), loungehoekjes, fonteinen.. oftewel lekker overdreven Amerikaans. Zo ook de airco's. Man man man. We nemen steeds vestjes en truien mee, niet om naar buiten te gaan, maar juist om naar binnen te gaan!

Op de 1e dag hebben we onwijs veel gedaan (dat mag ook wel als je om 5:30 je bed al uit bent). We hebben heerlijk bij het zwembad gelegen, een duikje gewaagd, in zwembanden rondgedobberd, we zijn 100x lastiggevallen door de serveerster die we inmiddels de bijnaam "are-you-okay?" hebben gegeven (je snapt waarom), we hebben "fake or not" gespeeld (zijn er hier uberhaupt vrouwen die geeeeen siliconenborsten hebben?) en Anja en ik hebben ontbeten met 2 andere meiden uit Nederland, Brittany en Andrea, waarbij we erachter zijn gekomen dat je hier in de USA na het kiezen van je eten nog niet klaar bent, maar nog 1000 subkeuzes moet maken (5 soorten melk, 10 soorten bagels, 10 manieren waarop je je eitje klaargemaakt kunt hebben.. pfff keuzestress!).

Verder hebben we ons ingeschreven voor het NIDA congres, hebben we samen het programma doorgenomen en -heel oneerbiedig- gelachen om de titels van een aantal posters.. wacht, ik laat jullie even meelachen: "Creating Lesbian, Gay, Bisexual, Transgender and Queer treatment-sensitive substance abuse counselors" (OMG, wat een woordkeus.. is Queer niet grove slash scheldwoord voor travestiet?). Nog een: "Differential survival benefit of universal HAART access in Brazil: A nationwide comparison of injection drug users versus men who have sex with men" (hmmmmz.. interessante woordkeus.. waarom niet gewoon homosexuals??).

Reshmi staat trouwens met haar poster naast “the queer” :). En ik sta met mijn poster letterlijk AAN de bar, aldus de plattegrond, dus wie weet zit een real life demonstratie van “the effects of drugs on cognitive performance” er ook nog in maandagavond (ik moet 20 uur, voor jullie is dat.. uhhh (shit, dit zou ik niet meer doen).. 5 uur ‘s morgens.
Verder hebben we onze eerste kennismaking gehad met Chipotle (spreek uit: tsjipotlee) en ik kan je vertellen: het was niet voor herhaling vatbaar! Het is een typisch Amerikaanse tobasco-achtige saus (die ze zomaar overal opplempen, zo ook op pasta, zalm (jugh!) en in dit geval op de chicken wings) en na het eten ervan zal je maag-darm kanaal nooit meer hetzelfde zijn! Ik wil m’n Cuba verhalen niet letterlijk gaan herhalen hier, maar de rest van de avonds heb ik rillend en zwetend, in bed, dan wel op de wc doorgebracht.. Mijn nieuwe lijfspreuk: Chipotle.. NEE!

Ander grappig detail van deze trip.. we gedragen ons hier echt beschamend erg als Nederlanders.. en eigenlijk niet eens echt met opzet.
Quote vliegtuig. Stewardess: “Would you like something to drink?” Ik: “How much is water?” Stewardess: “It is complementary to the trip”. Ik (met m’n stomme hoofd): “Yes, but is it free??” (DOH!)

Quote restaurant. Serveerster: “Would you girls like some water?” Anja: “Uhhh..” Serveerster: “It’s free.” Anja: “For FREE??!? Oooow.. then yes!!”

Misschien moet je er bij zijn geweest, maar dit was behoorlijk grappig en is serieus al meerdere keren, echt geheel per ongeluk, gebeurd. En inmiddels grappen we bij alles wat we doen, kopen, of krijgen “BUT IS IT FREE??” :-)

Internet op onze hotelkamer was trouwens niet bepaald free. 15 dollar per dag.. de afzetters!! Dat liet Anja zich geen twee keer zeggen. Ze is op hoge poten (of eigenlijk lange benen) naar de receptie toegestapt en nu is internet.. inderdaad.. for free!!

Op de 2e dag, zaterdag, ging mijn biologische wekker pas 7 uur af. Gelukkig, mijn lijf begint te wennen en die verrekte chipotle is mijn darmen uitgewerkt. Hatseflats! Vandaag zijn we naar het eerste NIDA praatje gegaan. Het ging over drugsbeleid en was niet echt om over naar huis te schrijven, dus dat doe ik dan ook niet.

Voor ons zat een zweterige, oudere man die de heeeeele tijd naar ons zat om te kijken. Zo erg dat het vervelend werd. Net voor ik het label ‘pervert’ op hem wilde plakken, kwam ik erachter dat hij uit Belgie kwam… Waarschijnlijk probeerde hij gewoon te luisteren naar wat we zeiden (eigenlijk ook niet erg netjes), of probeerde hij te verifiëren dat we echt Nederlands spraken.. misschien logischer dan dat hij ons gewoon waanzinnig sexy vond :-).

Verder hebben we ons ingeschreven voor het andere congres, CPDD, hebben we onze vooraf betaalde 20 dollar lunch opgehaald (een appel, koekje, zakje chips, een paar zure aardappeltjes en een vieze wrap… AFZETTERS) en hebben we naar de voetbalmatch USA-England gekeken. Dit keer hadden er zich warempel een stel Amerikanen rond de 3 mega HD schermen verzameld, een paar keer aah, oeh en jeej roepend (nee, twas best gezellig).

Voetbal leeft hier niet zo (misschien vanwege de onmogelijke tijden?!). Maar, wees niet bevreesd, het wordt wel uitgezonden hoor en morgenochtend kruipen we lekker met z’n allen in 1 bedje om Nederland-Denemarken in HD kwaliteit (dat dan weer wel!) te aanschouwen op onze privé MEGA tv. Spannend!!

’s Avonds wilden we wat gaan eten bij een goedkoper hotel op loopafstand. Op zich al behoorlijk Nederlands gedrag, maar Reshmi legde er nog een schepje bovenop. Lees en huiverrrr..
Reshmi zag voor het goedkopere hotel een shuttlebusje (zo 1tje die je naar dicht bijzijnde winkels en restaurants brengt en die we bij ons veel te dure hotel dus NIET hebben) en besloot bij de receptie te gaan informeren. Uiteindelijk kreeg ze de receptie-guy zover dat we mee mochten met het shuttlebusje en dat hij een restaurant voor ons reserveerde.. Wat hij niet wist, was dat we niet in het hotel logeerden… Toen Reshmi vroeg of het shuttlebusje ons ook weer op kon halen, zei hij “ja het telefoonnummer staat op de achterkant van je kamersleutel.. “uhh okay, thanks”.. OOPS.
Wat ze trouwens nog vergeten te vragen was “but is it free?” hahahaha, maar dat was het zeker. Al kreeg de man die het busje reed onwijze argwaan. Toen we namelijk om een kaartje vroegen (daar zou immers vast het nummer voor de weg terug op staan) wilde hij ons dat niet geven. “Ik geef het wel op de terugweg”. Hmmm… OOPS. Maar we waren er, gratis en voor niks, en compleet illegaal. Quote Maartje: “Brave meisjes komen in de hemel, brutale meisjes overal”. Op de terugweg hebben we toch maar gewoon een taxi genomen… :-).

Vandaag, zondag, hebben we ons voor het eerst ECHT met werk bezig gehouden (natuurlijk pas na eerst aan het zwembad wat gebakken en gebraden te hebben). Ik heb Andrew Waters ontmoet (en ja, hij is zo raar als iedereen vertelde) en maar liefst een paar interessante praatjes aangehoord. Maartje en ik zijn na afloop van de sessie nog even gaan kletsen met 1 van de spreeksters, H. Kober, die buitengewoon geïnteresseerd bleek in ons onderzoek. Ze zei altijd te willen helpen en vragen te willen beantwoorden en gaf aan dat we haar altijd mochten contacteren. YES, m’n eerste netwerk experience!!!!

’s Avonds hebben we bij The Cheesecake Factory gegeten. OMG wat krijg je toch steeds veel eten.. we hebben ons toetje.. de cheesecake dus, in een doggybag mee naar huis moeten nemen!

En nu zit ik hier te tikken.. Hope you enjoyed. Hope you’re okay (aargh wat haat ik die vraag nu).

Heel veel liefs van mij en de andere meiden
En tot de volgende blog.